阿简介之癌末白衣外国弘法篇

nanadipa

Ajito Thero
阿耆多尊者：

阿简介之癌末白衣外国弘法篇：

白衣弯刹居士的故事简要：

有居士提及这位据说已成圣者的八戒白衣，个人有些看法，或许值得参考：

弯刹居士是一位得了（末期）淋巴腺癌的男众八戒白衣，曾跟随行脚僧四处云游，最后跟僧众来到了泰北落脚并协盖新寺，在挖土时落下凹处伤了脚，膝盖等..后来演变成膝盖里长骨癌，切除膝盖骨后，癌症又蔓延到身体其他地方，医生要继续切除腿，可他听从长老们的建议，不去医院切除腿，就靠持戒禅修这样维持馀生，病况时好时坏。

最后有信众收集他的指甲，皮，髮，血等转变成所谓的舍利子..于是信众对他的敬仰有增无减（泰寮佛教徒普遍认为：身出舍利（极可能）是已证悟者）。
我们这里应斟酌的，主要有两点：

1.一是讚叹八戒白衣居士跟随僧众云游行脚，时时贴身护持之外也实际禅修，实在难能可贵，又对三宝有深远信心，听从僧众指导，放弃侵入性医疗而精进禅修，并与病魔缠斗。
（然若当初发病时得以继续治疗，或可避免癌症蔓延至末期癌症）

2.有无舍利子这议题，泰国多数人会认为身出舍利—就是证果证悟的代表，然我们应持保留态度，会比较适当中肯。

真的舍利子成因有人解释了，我不多加描述。但是非真的舍利子成因，则有很多可能，尤其在重病患者身上的病理质变，以及投药影响，生化学所产生的异变，会产生所谓的「衍生物」都是再自然不过的事，所以应当持保留态度面对所谓的《有舍利子就会是证果圣者》这泰国佛教的通俗共识。

对三宝虔诚、尊敬、有信心，是值得讚赏的，效法的，不过，不宜用这种囫囵吞枣概括态度来信仰佛教，会是比较务实、如实、切实的宗教皈依与信仰。
在这位令人起敬的癌末八戒白衣身上，他对三宝、对佛法、僧众的虔信，对身心病痛折磨中戒与定慧的坚持与依靠（皈依），才是我们佛教徒应该学习的重点，不是人云亦云传说的：有没有舍利子或是否为圣者。

听说有人邀请末期癌症的弯刹白衣，远赴国外开示或以身显法，个人觉得：对于安宁医疗照护上，我是不建议这麽邀请的 ......  舟车劳顿、外缘诸尘纷扰不断，身为寺裡常住之重病或临终白衣居士，无论成道证果与否，如能断绝外缘，安止于寺，是比较适宜的作法。

或有他人欲攀其名附其势而勤作邀请，那...又是另回事了。

癌末病患，百苦千难对抗病魔之辈，也非佛教徒独有的典范啊。

nanadipa

Ajito Thero
阿耆多尊者：

每日成语：

蛇灿脸花 蛇蜕僧惊
งูป่างาม   พระหน้าซีด
Itching snake   Paling monk

nanadipa

泰国再三地禁止(南传佛教)剃度所谓的上座部(南传)比丘尼!

Thailand’s prohibition of ordaining Bhikkhunis( nuns) in the Theravada School  Buddhist tradition.



ในสมัยพุทธกาลนั้น แรกเริ่มเดิมที สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่ทรงอนุญาตให้มีภิกษุณีได้ เนื่องจากเห็นว่าจะทำให้อายุของพระพุทธศาสนาไม่ยั่งยืน (เน้น จะทำให้ศาสนาไม่ยังยืน)
ต่อมา พระมหาปชาบดีโคตมีเถรี ผู้เป็นพระน้านางและพระมาตุจฉา หรือพระมารดาเลี้ยงของเจ้าชายสิทธัตถะ ท่านได้มีศรัทธาอยากออกบวชจึงทูลอ้อนวอนขอบวชต่อพระพุทธเจ้าถึงสามครั้งสามครา แต่ก็ไม่เป็นผล จนกระทั่งพระอานนท์ได้ทูลขอให้ พระพุทธเจ้าจึงทรงอนุญาต โดยมีเงื่อนไขว่า พระนางปชาบดีโคตมีจะต้องรับเอาครุธรรมแปดประการ (แปลว่าข้อปฏิบัติที่หนักและทำได้ยาก) ไปปฏิบัติ
ดังนั้นภิกษุณีที่ทรงอุปสมบทให้องค์แรกได้แก่ พระมหาปชาบดีโคตมีเถรี ซึ่งบวชเป็นภิกษุณีรูปแรกในโลกด้วยการรับ ครุธรรมแปดประการ (ท่านเป็นรูปเดียวที่บวชด้วยวิธีเช่นนี้)
การบวชเป็นภิกษุณีฝ่ายเถรวาท
การบวชเป็นสิกขมานา
ก่อนที่ผู้หญิงจะบวชเป็นภิกษุณีได้นั้น ต้องบวชเป็น "สิกขมานา" เสียก่อน สิกขมานาเป็นสามเณรีที่ต้องถือศีล 6 ข้ออย่างเคร่งครัดเป็นเวลา 2 ปี หากศีลขาดแม้แต่ข้อเดียวจะต้องเริ่มนับเวลาใหม่
การบวชเป็นสิกขมานา จะบวชได้ต้องอายุครบ 18 ปี เพราะว่าคนที่จะบวชเป็นภิกษุณีได้นั้นต้องอายุครบ 20 แต่สำหรับหญิงที่แต่งงานแล้ว พระพุทธองค์อนุญาตให้บวชเป็นสิกขมานาได้ตั้งแต่อายุ 12 เพราะว่าคนที่แต่งงานจะได้เรียนรู้ความยากลำบากของชีวิต รู้จักสุข ทุกข์ เมื่อรู้จักทุกข์ก็จะรู้จักสมุทัย นิโรธ มรรค ได้ จนนำไปสู่การบรรลุในที่สุด
การบวชเป็นภิกษุณี
เมื่อผู้ที่ประสงค์จะบวชเป็นภิกษุณี ได้เป็นสิกขมานา ถือศีล 6 ข้อครบ 2 ปีแล้ว แล้วจึงมีสิทธิ์ที่จะเข้าพิธีอุปสมบท โดยต้องอุปสมบทในฝ่ายของ ภิกษุณีสงฆ์ ก่อน แล้วไปเข้าพิธีอุปสมบทในฝ่าย ภิกษุสงฆ์ อีกครั้งหนึ่งจึงจะเป็นภิกษุณีได้โดยสมบูรณ์ (บวชในสงฆ์สองฝ่าย)
การสูญวงศ์ของภิกษุณีฝ่ายเถรวาท
ปัจจุบันผู้หญิงผู้ศรัทธาออกบวชในฝ่ายเถรวาทนิยมโกนหัวนุ่งขาวห่มขาวถือศีลอุโบสถบวชเป็น แม่ชี แทน
ก่อนที่ภิกษุณีสงฆ์จะหมดไปจากอินเดียนั้น พระเจ้าอโศกมหาราชทรงส่งพระธรรมทูตออกไป 9 สาย 1 ในนั้นคือ พระมหินทรเถระ ผู้เป็นพระราชโอรสของพระองค์เอง ในสายพระมหินทรเถระนี้ไปศรีลังกา การเผยแพร่ศาสนาพุทธประสบความสำเร็จอย่างดียิ่ง พระนางอนุลา น้องสะใภ้ของกษัตริย์ศรีลังกา ทรงอยากผนวช จึงนิมนต์ พระนางสังฆมิตตาเถรี พระธิดาของพระเจ้าอโศก มาเป็นปวัตตินีให้ ("ปวัตตินี" คือพระอุปัชฌาย์ที่เป็นผู้หญิง)
จากศรีลังกา ภิกษุณีสงฆ์ได้ไปสืบสายไว้ในจีน ไต้หวัน และอื่น ๆ อีกมาก จนกระทั่งพุทธศาสนาที่อินเดียและศรีลังกาเสื่อมลงลงไปในช่วงหลัง ทำให้ภิกษุณีฝ่ายเถรวาทซึ่งมีศีลและข้อปฏิบัติที่ยุ่งยากไม่สามารถรักษาวงศ์ของภิกษุณีเถรวาทไว้ได้ จึงทำให้ไม่มีผู้สืบทอดการบวชเป็นภิกษุณีสายเถรวาทในปัจจุบัน
การพยายามรื้อฟื้นภิกษุณีสายเถรวาทในปัจจุบัน
ในปัจจุบัน มีความเชื่อว่ายังมีภิกษุณีสายเถรวาทเหลืออยู่ และอ้างหลักฐานยืนยันว่าภิกษุณีทางสายมหายาน วัชรยานนั้นสืบสายไปจากภิกษุณีสายเถรวาท โดยถือกันว่าหากภิกษุณีสายเถรวาทสืบสายไปเป็นมหายานได้ (ภิกษุณีจากลังกาไปบวชให้คนจีน) ภิกษุณีมหายานก็สืบสายมาเป็นเถรวาทได้เช่นกัน
ปัจจุบันประเทศไทยมีผู้บวชเป็นภิกษุณี (เถรวาท) หลายรูป โดยบวชมาจากคณะภิกษุณีสงฆ์ในประเทศศรีลังกา เช่น ภิกษุณีธัมมนันทา มีสำนักภิกษุณีป็นเอกเทศคือ วัตรทรงธรรมกัลยาณี
ในกรณีนี้เคยมีประเด็นถกเถียงอยู่ช่วงหนึ่งว่าปัจจุบันนี้สามารถบวชภิกษุณีได้หรือไม่ มีข้อสรุปจากทางพระสงฆ์ฝ่ายเถรวาทว่าพระพุทธองค์ทรงอนุญาตให้มีการบวชเป็นภิกษุณีได้ก็ต่อเมื่อบวชต่อสงฆ์ทั้ง 2 ฝ่าย คือต้องบวชทั้งฝ่ายพระภิกษุสงฆ์ และฝ่ายภิกษุณีสงฆ์เป็นการลงญัตติจตุตถกรรมวาจาทั้งสองฝ่าย จึงจะสามารถเป็นภิกษุณีได้ ดังนั้นในเมื่อภิกษุณีสงฆ์เถรวาทได้เสื่อมสิ้นลงไม่มีผู้สืบต่อ จึงทำให้ในปัจจุบันไม่สามารถทำการบวชผู้หญิงเป็นภิกษุณีฝ่ายเถรวาทได้ การที่มีข้ออ้างว่าสายมหายานสืบสายวงศ์ภิกษุณีสงฆ์ไปก็ไม่สามารถอ้างได้ เพราะการสืบสายทางมหายานมีข้อวินัยและการทำสังฆกรรมบวชภิกษุณีที่ไม่ถูกต้องกับพระไตรปิฎกฝ่ายเถรวาท
ปัจจุบันศรีลังกาพยายามฟื้นฟูภิกษุณีสงฆ์ จนมีหลายร้อยรูป ที่เมืองไทยเองก็มีคนบวชเป็นภิกษุณีหลายรูปแล้วเช่นกัน แต่คณะสงฆ์ไทยไม่ยอมรับเป็นภิกษุณีสงฆ์เพราะสาเหตุดังกล่าวมาแล้วข้างต้น

nanadipa

图片中是中道僧团说明为什麽随佛法师提出原始佛法不教厌离.

一开始说五阴是缘生法，这是显正，这点没什麽问题。

其次说无常、无我是破邪，这点好像也可以接受。

最后结论是：

「若是直接认为一切法即无常、无我，这是直接用破邪来看待现实世界，并造成否定现实、厌离现实的心理偏差。」

这段论述就很有问题了。

首先，无常、无我的破邪角度，是否定了「常见」与「我见」，并没有否定任何的现实啊。难道中道僧团认为「常见」与「我见」就是「现实」？如果是这样，是他们对「现实」有所误解吧。
其次，为什麽无常、无我观会厌离现实？我实在不太明白中道所说的「现实」是指什麽？也没看到他们提出什麽定义来。如果就是上一段所说，「现实」是指「常见与我见」，那麽厌离常见、我见，正好就是佛陀的教导，何错之有？难道中道的教导是不厌离常见、我见？

在阿含经中，世尊教导的是厌离五取蕴，如此才能对五取蕴的贪爱止息，也才能趋向解脱。这怎麽会是心理偏差？如果中道僧团的教导是不厌离五取蕴，对五取蕴的贪爱不止息，以佛教的角度来看，这才是有所偏差的教导。

总之，阿含经中多处提到佛陀教导厌离，随佛法师竟然用经中没有提到的「现实」当成判断的准则，用此自己发明的标准来否定佛陀教导的「厌离」，这实在是恣意妄为过度了，自以为在还原佛法，实是败坏佛法而不自知。